Suami Hanya Sebagai Pembantu

Posting saya semalam hanya ada 4 pengomen sahaja.
Tetapi, pada saya, cukup untuk saya menulis posting ini.

Biasanya, apabila anak-anak berjaya, maka tahniah yang diberi
ialah banyak kepada bapa. Dalam hidup saya juga begitu. Namun,
pada fikiran saya, yang paling berhak menerima tahniah itu
ialah ibu. Bapa hanya sekadar tumpang toi saja.

Cuba kita kira betul-betul sejak dari mengandung. Hanya ibu yang
berkurban. Bapa tidur lena. Bila melahirkan, hanya ibu yang bergadai
nyawa. Bapa hanya senyum bangga. Semasa berpantang, hanya isteri.
Suami lepas bebas.

Semasa anak kecil, yang 100% concern
ialah isteri. Suami tolong, apabila diminta. Setengah suami langsung
tak boleh diharap. Bancuh susu pun tak ikut sukatan. Saya, semua anak
menyusu pada ibu. Langsung tak tau bancuh susu.

Bila anak-anak membesar dan bersekolah, ibulah yang bising tapi
bersabar. Bapa hanya tengking. Ada juga yang tempeleng. Bagi diri
saya sendiri, pagi-pagi dah keluar. Balik rumah, lewat petang dan
selalu juga lewat malam. Kalau out-station lagi lah.

Walaupun kami berkelah setiap minggu atau 2 minggu sekali, yang
menguruskan ialah isteri. Saya menolong dari aspek kewangan sahaja.
Spiritual, isterilah. Bila mengajar Quran, isterilah yang paling
tekun. Kena giliran saya, kadang-kadang kena cuti, isterilah
yang ganti.

Saya fikir, sebaik-baik suami pun, belum cukup markah untuk terima
tahniah kerana berjaya mendidik anak. Saya dah cuba jadi ayah yang
terbaik, tapi masih tak cukup markah. Itu sebab, sekarang ini, apa-apa
yang berkaitan dengan kejayaan anak, saya paskan kepada isteri.
Kadang-kadang, anak-anak nak beri hadiah. Tapi mereka dah tahu,
abah tak nak terima hadiah. Kerena, pada abah, hanya emak yang
layak terima hadiah dari anak-anak.

Ya Allah, ampunilah daku kerana tak cukup markah untuk
menyaingi isteriku mendidik anak-anak!